قانون ترویج کتابت قرآن کریم به رسم‌ الخط مفاخر ملی

قرآن (به عربی: القرآن) کتاب مقدس دین اسلام است و در باور مسلمانان سخنان خدایی یکتا با نام اصلی «الله» است که وی به صورت وحی و توسط جبرئیل بر پیامبر اسلام، محمد بن عبدالله، نازل کرده‌است. مسلمانان، قرآن را بزرگ‌ ترین معجزه محمد و روشن‌ ترین دلیل بر پیامبری او می‌دانند. قرآن اصلی‌ ترین منبع وحی در اسلام به‌شمار می‌آید و به زبان عربی کلاسیک نوشته شده‌است. کلمه قرآن در لغت به معنی «قرائت کردن» و «خواندن» است و مسلمانان معمولا به آن با عناوینی مانند «قرآن کریم» و «قرآن مجید» اشاره می‌کنند. قرآن فعلی به ۳۰ جزء تقسیم شده و ۱۱۴ سوره دارد. قرآن هم چنین یکی از متون مقدس بهائیان است. علاوه بر اهمیت قرآن از جنبه دینی و مذهبی، این کتاب به‌ عنوان بهترین یا یکی از بهترین آثار ادبی ادبیات عرب شناخته می‌شود و تاثیر به سزایی بر زبان عربی داشته‌ است.

محتوای قرآن درباره خدا بر توحید و یگانگی او تاکید دارد. قرآن خدا را به انسان نزدیک‌ تر از رگ گردنش می‌داند، رابطه انسان با خدا را بی‌ نیاز از واسطه می‌داند و انسان را به تسلیم در برابر امر خدا فرمان می‌دهد. قرآن پدیده‌های طبیعی را نشانه‌هایی (آیات) برای خدا می‌شمارد، دین و حقیقت را یکی می‌داند و تنوع ادیان را حاصل تنوع در مردم می‌داند. قرآن قوانین و حقوق در جامعه اسلامی را نیز تعریف می‌کند. قرآن مومنان را به جهاد در راه خدا می‌خواند و آنان را به نیکوکاری، به ویژه درباره مسکینان و یتیمان فرا می‌خواند. اهل سنت قایل به آنند که قرآن به همراه سنت پیامبر اسلام در حدیث ثقلین، دو گرامی گوهری هستند که باید به آن ها چنگ زد. اما از نظر اهل تشیع، طبق حدیث ثقلین قرآن به همراه اهل بیت دو گوهری هستند که مسلمانان باید به آن دست بیازند تا گمراه نشوند.

مسلمانان بر این باورند که قرآن یک بار به صورت کامل توسط جبرئیل در شب قدر بر محمد نازل گشته و سپس بار دیگر به صورت تدریجی بر او نازل شده‌ است. از دیدگاه تاریخی، طیفی از نظرات وجود دارد که یک سوی آن باور به جمع‌ آوری قرآن در دوره عثمان و سمت دیگرش اعتقاد به شکل‌ گیری تدریجی قرآن و تکمیل نهایی آن در زمان عبدالملک بن مروان اموی و حجاج بن یوسف است. دیدگاه تاریخی انتقادی مورد قبول فعلی، در نقطه‌ای میانه این دو قرار دارد. قرآن فعلی براساس قرائت کوفی حفص از عاصم کوفی در قرن هشتم میلادی چاپ شده‌است. قدیمی‌ ترین نسخه کامل قرآن متعلق به قرن نهم میلادی سوم هجری است و در مجموع قرآن برای بیش از هزار سال، ثابت مانده‌ است.

پژوهش‌ها نشان داده در قرآن تاثیراتی از متون یهودی، مسیحی (به خصوص مسیحی سریانی و حبشی)، مانوی و غیره دیده می‌شود. آن چه قرآن درباره شخصیت‌ های کتاب مقدس نقل کرده، بیشتر به تفاسیر متاخر یهودی و مسیحی مثل میدراش و دیداکه شبیه هستند. ظاهرا نویسنده قرآن به صورت مستقیم با خود کتاب مقدس آشنا نبوده، زیرا به چیزهایی مثل بهشت و جهاد در آن‌ها ارجاع داده که در تنخ و عهد جدید وجود ندارد. برخی لغات حقوقی که قرآن به کار برده، با آن چه در عربی مرسوم بوده تفاوت‌هایی داشته و بیشتر به تلمود و قوانین بیزانسی نزدیک است. دیدگاه قرآن درباره ساختار جهان هستی، مشابه مدل ارسطو و بطلمیوس و مطالب قدیمی‌ تر خاورمیانه‌ای است.