تبلیغ علیه نظام

به موجب مواد ۱ و ۲ قانون جرم سیاسی مصوب ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۵ مجلس شورای اسلامی، چنانچه هر یک از جرایم توهین یا افتراء به روسای سه قوه، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نمایندگان مجلس خبرگان و اعضای شورای نگهبان و… به واسطه مسوولیت آنان، یا توهین به رئیس یا نماینده سیاسی کشور خارجی که در قلمرو جمهوری اسلامی ایران وارد شده است، یا نشر اکاذیب یا جرائم مقرر در قوانین انتخابات و یا مبادرت به ایراد تهمت، افتراء و شایعه پراکنی نموده و یا آزادی های مشروع دیگران را نقض نماید، چنان چه جرایم مذکور با انگیزه اصلاح امور کشور علیه مدیریت و نهادهای سیاسی یا سیاست های داخلی یا خارجی کشور ارتکاب یابد، بدون آن که مرتکب قصد ضربه زدن به اصل نظام جمهوری اسلامی ایران را داشته باشد، جرایم ارتکابی، جرم سیاسی محسوب می شوند.

با بررسی قانون جرم سیاسی، به نظر می رسد که جرم تبلیغ علیه نظام از جمله مصادیق جرم سیاسی نمی باشد.

برخی از حقوق دانان، جرم تبلیغ علیه نظام را مصداق جرم سیاسی می دانند، چرا که کسی که صرفا فعالیت تبلیغی علیه نظام انجام می دهد، نه سلاحی به کار برده و نه تخریبی انجام داده و نه مرتکب جرایمی همچون بمب گذاری و آدم ربایی گردیده است، کسی که مرتکب فعالیت تبلیغی علیه نظام گردیده، صرفا با زبان و یا قلم خویش مبادرت به چنین اقدامی نموده است.