اگر کارگر ترک کار کند کارفرما چه اقدامی باید انجام دهد

بر اساس ماده ۶۴ قانون استخدام کشوری، کارمندانی که در استخدام دولت و دستگاه‌های اجرایی هستند، این امکان را دارند که با اعلام قبلی، از کار خود استعفا دهند. این اعلام باید یک ماه قبل از ترک کار باشد. همچنین این ترک کار هنگامی به ‌عنوان استعفا تلقی می‌شود که مورد پذیرش سازمان یا دستگاه دولتی قرار گیرد.

پس از این‌که کارمند نامه استعفای خود را تسلیم سازمان دولتی مربوطه می‌کند، آن سازمان یک ماه فرصت دارد تا درباره آن اعلام نظر و استعفای فرد را قبول یا رد کند. حال اگر کارمند در طول این یک ماه هیچ پاسخی از سازمان خود دریافت نکرد، به این معنی است که با استعفای او موافقت نشده است. در این شرایط بر اساس ماده ۶۰ قانون استخدام کشوری، این حق را دارد که برای پیگیری حقوق خود به دیوان عدالت اداری شکایت کند.

همچنین بر اساس ماده ۲۵ قانون کار، طرفین قراردادهایی که برای مدت موقت یا انجام کار معین تنظیم شده‌اند، به تنهایی این اختیار را ندارند که آن را فسخ کنند، مگر این‌که برای فسخ آن با یکدیگر به توافق برسند. بنابراین با توجه به این ماده قانونی می‌توان گفت که اگر کارمند ترک کار کند و قبل از آن موافقت کارفرمای خود را گرفته باشد، ترک کار او قانونی است و مشمول عواقبی که در قسمت قبل گفته شد، نمی‌شود.

لازم به ذکر است که اعلام استعفای کارمندی که قرارداد کار با کارفرما تنظیم کرده است نیز باید ۳۰ روز قبل از ترک محل کار انجام شود. البته باید توجه کرد که قرارداد کار در این مدت به پایان نرسد. روند استعفا در قراردادهای اداره کار به ‌صورت زیر است:

نوشتن استعفانامه بر اساس قوانین داخلی شرکت، به ‌صورت کتبی و رسمی. برای اطلاع از قوانین داخلی شرکت در مورد استعفا، بخش منابع انسانی شرکت پاسخ‌گوی افراد خواهد بود.

در صورتی‌که کارمند پس از ۱۵ روز از تسلیم استعفانامه کتبی خود، پشیمان شود، این امکان را دارد که آن را لغو کند و به کار خود ادامه دهد. البته برای لغو استعفا لازم است که رونوشت نامه انصراف از استعفای خود را به انجمن صنفی، شورای اسلامی کارگاه یا نماینده کارگران تحویل دهد.

اگر استعفای فرد مورد موافقت کارفرما قرار گیرد، یک ماه پس از تسلیم نامه، موظف است به کار خود ادامه دهد، تا نیروی جدید جایگزین او شود. البته کارفرما ممکن است که این اختیار را داشته باشد که فرد را زودتر از این موعد، مرخص کند.