شروط قرارداد داوری

امروزه، در اکثر دعاوی بازرگانی طرفین قرارداد شرط ارجاع اختلافات به داوری را به عنوان بندی از بندهای قرارداد در آن ذکر می­ کنند. آن ها، با این عمل دعوای احتمالی خود را از صلاحیت مراجع قضایی خارج می­ نمایند و آن را به داوری که منتخب خودشان می ­باشد، می ­سپارند.

شرط داوری مبنای اعطای صلاحیت به دیوان داوری است و به اختلافاتی مربوط می­ شود که در ارتباط با تفسیر‌‌ یا اجرای قرارداد اصلی در آینده، پیش خواهد آمد. طرفینی که این شرط را می­ گذارند باید اهلیت انعقاد آن را داشته باشند، زیرا با درج این شرط تعهد به آن جام قضاوت را به عهده شخص ثالثی به عنوان داور قرار می­ دهند.

بحث استقلال شرط داوری، در قراردادهای ارجاع اختلاف احتمالی به داوری مطرح می­ شود و به این معنی است که فسخ‌ یا بطلان تراضی اصلی که شرط داوری در ضمن آن مقرر شده به شرط سرایت نمی­ کند و شرط از این جهت مستقل است. استقلال شرط داوری محصول اراده ضمنی طرفین است، زیرا،‌‌ یکی از اختلافات طرفین ممکن است همین باشد که‌ یکی از طرفین مدعی اعتبار قرارداد و دیگری منکر آن شود و از قضا برای حل و فصل این اختلافات بوده که طرفین داوری را برگزیده ­اند.

مساله استقلال شرط داوری از قرارداد اصلی، از جمله اصول مهم داوری است که موثر و مفید بودن و اعتبار شرط داوری را تضمین می­ کند. طبق‌ یک نظر، طرفین قرارداد با گنجاندن شرط داوری در واقع دو قرارداد منعقد می کنند. یکی قرارداد اصلی که تعهدات اساسی طرفین را بیان می ­کند و به موازات آن قراردادی که شرط داوری در آن گنجانده شده است. اصل استقلال شرط داوری، به شرط داوری نظام اثر بخش خاص و مستقلی نسبت به قرارداد اصلی اعطا می ­کند.